Borstvoeding en …PIRANHA’s!

“En, ben je van plan om borstvoeding te geven?”. “Jazeker!”, was altijd mijn antwoorde met volle overtuiging en een trotse glimlach. We gaan even terug naar ruim drie jaar geleden. Ik werd voor het eerst mama van Noor. Ik wist al tijdens mijn zwangerschap dat ik absoluut borstvoeding wilde geven. Het liefst zo lang mogelijk. Ik had mij ingeschreven voor een cursus over borstvoeding. Ik zou dan goed voorbereid zijn op wat er zou komen. Dat dacht ik, maar niets bleek minder waar te zijn. Puntje bij paaltje bleek het allemaal heel anders te zijn dan verwacht. Allereerst was de bevalling een ware slagveld. Ik was eigenlijk helemaal op toen het avontuur van borstvoeding geven nog moest beginnen. Dit had echter geen invloed op mijn sterke wil om ervoor te gaan. Dit kleine hummeltje zou van mij het allerbeste krijgen!

Een paar uur na de bevalling kon ik Noor voor het eerst aanleggen. Ik merkte dat het niet vanzelf ging. De verpleegster zag dat ik aan het klungelen was en kwam helpen. Toen het nog steeds niet lukte kwam ze ineens met een tepelhoedje aanzetten. Later begreep ik dat het daar veels te vroeg voor was (wist ik veel..), maar ook dit mocht niet baten. We zouden het later nog wel een keer proberen met de kraamhulp als ik lekker thuis was. Gelukkig lukte het aanleggen en happen van de tepel thuis wat beter. Toch merkte ik snel dat mijn tepels heel gevoelig waren. Als de baby aan het zuigen was deed het zelfs pijn. De twee dagen die volgden begon de stuwing en mijn borsten en tepels werden hard en nog gevoeliger. De pijn tijdens het voeden werd steeds erger in die eerste week. Ik zag echt als een berg op tegen elke voedingsmoment. Zodra de kraamhulp met de baby mijn kant opkwam met een big smile van “het is weer tijd!” kon ik wel in janken uitbarsten. Zo erg was het! Zij hield een lief, klein baby’tje in haar armen, maar in mijn verbeelding zag ik een hongerige, wilde piranha met scherpe tanden op me afkomen, help!
Tot aan dag vijf hield ik me dapper en bleef ik volhouden. Vanaf dag zes was mijn geduld op. Hoe kon ik in hemelsnaam zo doorgaan terwijl er elke drie uur (ja ook s’nachts) een piranha aan mijn tepels ging knagen? Elke drie uur d.w.z. acht keer per dag helse pijn! En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ik niet toekwam aan herstel van mijn zware bevalling, hechtingen etc.. Life was really a hell at that moment!

Ik had een lieve kraamverzorgster en in eerste instantie leek ze ook goed in haar vak. Als kersje op de taart was zij ook nog eens lactatiekundige. Ik kon dus in deze nieuwe ervaring voor mijn gevoel alleen nog maar aan mezelf twijfelen. Mijn moeder en schoonmoeder zagen dat ik aan het lijden was en hun enige verklaring was dat moederschap nou eenmaal een opoffering is. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Kan ik dit wel? Moet ik toch maar stoppen met borstvoeding geven? Ik had al ervaren hoe barbaars de pijn is van een bevalling, maar dit was minstens even erg. Ik kreeg letterlijk migraine van de pijn. Pijn op pijn…en onderstussen stormt de kraamvisite goedbedoeld op je af…

De kraamverzorgster bleef me aanmoedigen om vol te houden. Ze gaf steeds weer aan dat het na een week echt over zou zijn. Ik geloofde dat niet meer. Het duurde mij te lang. Er moest snel een oplossing komen. En toen was daar meneer google! Met één oog dicht van vermoeidheid en slaaptekort ging ik s’avonds laat op zoek naar een oplossing. Ik kon toch niet de eerste vrouw in de geschiedenis zijn die dit mee maakte? Tegen advies van de kraamverzorgster in, gooide ik in de ochtend van dag zes de handdoek in de ring. Ik moest mijn tepels even met “rust” laten. Bovendien had ik er een tepelkloof gratis bijgekregen, au! Ik gaf aan dat ik manlief met spoed op pad zou sturen om een kolfapparaat te halen. Omdat je met zo’n apparaat gelijk een paar honderd euro lichter bent, koos ik voor een handkolf. Ik kon de voeten van de uitvinder wel kussen! Wat een ideaal ding was dat zeg! Daar begon dan eindelijk mijn heil, wat een opluchting was dat. Het mooie was; door af en toe de handkolf te gebruiken werd het voeden minder pijnlijk.

Later ben ik nog meer gaan uitpluizen over de pijn in die eerste week. Ik kwam erachter dat het in mijn geval ook te maken had met vlakke tepels. Door de stuwing kwam er zoveel spanning op mijn borsten dat mijn tepels er vlak van werden. Daardoor kwam de tepel niet ver genoeg in de mondholte van de baby. Er wordt dan als het ware voortdurend op de tepels gebeten. Er zijn vrouwen die zelfs ingetrokken tepels krijgen. Op een gegeven moment durfde ik pas aan te leggen nadat ik eerst heel kort even had gekolfd. Dit zorgde er namelijk voor dat de tepel er goed uit kwam door de zuigkracht van de handkolf. Diezelfde zuigkracht heeft een pasgeboren baby nog niet. Na de handkolf ongeveer twee weken te hebben gebruikt ging het helemaal vanzelf goed. Ik had geen pijn meer bij het aanleggen en voeden. Vanaf dat moment kon ik pas de geneugten van borstvoeding ervaren. Het gemak en het genieten van de momenten die je daardoor samen met je baby hebt.

Mijn les hieruit is, vertrouw op jezelf en je eigen gevoel en laat je door niemand iets wijs maken. Zelfs niet door een ‘expert’. Achteraf begreep ik ook totaal niet waarom de kraamverzorgster dit probleem niet kon signaleren en verhelpen met kolven. Jammer dat ik daar zelf achter moest komen, maar ik ben trots dat ik me erdoorheen heb geslagen. Mijn dochter heeft negen maanden mogen genieten van de borst. Met mijn tweede dochter ging alles een stuk makkelijker omdat ik precies wist hoe ik moest handelen (ja de handkolf moest weer uit de kast!) Ik heb mijn tweede dochter zelfs wat langer borstvoeding gegeven, 15 maanden. Wel kwam de piranha weer even terug toen mijn jongste tandjes kreeg. Wat je wel niet over moet hebben voor je kind! Borstvoeding heeft vele voordelen maar begrijp ook goed dat het hard werken is. Je moet continu je lichaam dienstbaar stellen. Te pas en te onpas. De kunst is om zoveel mogelijk van de momenten te genieten. Het genot en de vele gezondheidsvoordelen zijn de investering dubbel en dwars waard. Borstvoeding geven vergt geduld, ondersteuning, voorlichting, begeleiding en doorzettingsvermogen. Als je geluk hebt, dan gaat het in één keer goed. Die verhalen zijn er ook.

Eind goed al goed, maar vertrouw op je natuurlijke instinct. Het was wederom een les om naar mijn lichaam te luisteren en op mezelf te vertrouwen. Be your own hero!

(3) Reacties

  1. Purely to follow up on the up-date of this topic on your web page and want
    to let you know how much I appreciated the time
    you took to put together this handy post. Inside the post, you spoke
    on how to really handle this thing with all convenience.
    It would be my pleasure to collect some more concepts from your
    web site and come as much as offer other people what I discovered from you.
    I appreciate your usual terrific effort. http://www.01news.fr/cat%C3%A9gories/a-savoir/

Laat een antwoord achter aan rire et chanson station rennes

annuleer reactie